Bilmek veya bilmemek

Hamile olduğunu öğrendiği andan itibaren kadının hayatındaki öncelikler değişir, ilk sırayı bu haberle birlikte minik bebeği alır. Hayatının sonuna kadar da yerini değiştirmeden orada durur. Daha yüzünü görmediği, hareketlerini bile hissedemediği bir canlı onun için en önemli şey haline gelir. Attığı her harekette önce “onu” düşünerek verir kararını. Ne kadar gariptir ki bağımlı olduğu şeylerden bile anında kurtulur. Mesela sigaradan vazgeçemeyen bir anne hamileyken sigaraya elini bile sürmez. Tam tersi de olur; mesela benim gibi asla süt içmeyen, yumurta beyazını yemeyen biri her gün bunları bebeği için tüketebilir hamileliği boyunca. Çocuğu için yapmayacağı şey olduğunu daha o zamanlar anlar bir anne.

Bebeğini merakla bekleyen, her doktor kontrolünde kalbi hoplayan anne için en önemlisi bebeğinin iyi olduğunu bilmektir. Sağlıklı olduğunu duymak için dua ederek gider her seferinde doktora. Yaşadığım bu günler çok eskide kalmış gibi ama her ayrıntısı da aklımda.

24.hafta civarında yapılan detaylı taramada o kadar heyecanlıydık ki..Doktorumun kullandığı untrason cihazı görüntüyü çok net göstermiyordu. Ayrıntılı ultrasondaki görüntüyü alamıyorduk, hani o turuncu gibi görünen ekrandan değildi yani. Sadece doktorum söylüyordu bak burası kafası, eli şurada, bacakları bunlar bak diye. Detaylıya gideceğimiz gün bundan dolayı da heyecanlıydık biraz. İlk kez net bir şekilde bebeğimizi görecektik ve inatçı kuzumuz henüz cinsiyetini göstermediği için cinsiyetini de burada öğrenecektik. Kontrol iyi gittik şükürler olsun ki. Her şey yolundaydı. Cinsiyetimiz de kız olarak kesinleşmişti en nihayetinde. 1 saatlik muayenenin sonunda doktor haftaya yeniden gelmemizi istedi. Çünkü ayaklardan birini tam olarak görememişti. Bir sonraki hafta yeniden oradaydık. Meğer kızımın ayaklarıyla ilgili doktorun şüphelendiği bir şey olmuş, içinde şüphe kalmaması için bizi tekrar çağırmış. Doktor bey yazdığı rapora ayaklardan birinde hafif, diğerinde ise (sanırım sol ayaktı) daha fazla ölçüde clubfoot tespit edilmiştir diye yazdı. Çok önemli bir şey olmadığını, doğduktan sonra doktorunun muayenesine göre alçı veya ayakkabı ile düzeleceğini söyledi. Kendi doktorumu da arayıp bilgi verecekti.

Annemle gitmiştik ikinci randevuya. Hala öyle belirgin ki aklımda, ve yazması bile öyle zor ki..Yüzüm düştü hemen doktordan çıkınca. Eve gidince hemen internette clubfoot diye arama yaptım. Ne olduğunu bile duymamıştım daha önce. Aman Allah’ım karşıma öyle fotoğraflar çıktı ki ben başladım ağlamaya. İnternet bu, her türlü bilgi var. Gördüğüm fotoğraflar rahatsızlığın en ileri hallerine aitti muhtemelen ama bir kez gördüm ya..Öyle fena oldum ki. Bahadır’ı aradım ağlaya ağlaya. O da çok kötü oldu. Hemen ardından da doktorumu aradım. Canım doktorum Cemile Alçay içime o kadar güzel su serpti ki. Zaten ayrıntılı ultrasonda bizi muayene eden doktor onu aramış hemen ve durumu anlatmış. Bana telefonda moral verdi hep. “Çok bir şey yokmuş, çok büyük ihtimalle duruşundan kaynaklıdır. Bu hiç üzülecek bir şey değil, ya iç organlarıyla ilgili bir rahatsızlık olsaydı. Her şeyi normal maşallah” diyerek beni rahatlattı. Sonraki muayenede kendisi de bakarak “çok hafif bir şey, doğduğunda masajla iyileşir, hatta düzelebilir bile doğana kadar” demişti.

Biz bundan kimseye bahsetmedik. Sadece anne-babalara söyledik. Artık düşünmüyorduk da, gerçekten de önemsiz bir şeydi. Ciddi bir rahatsızlığı çıkmadığı için şükretmek varken bunu takmak olmazdı. Sadece hatırlıyorum ayakkabı bakarken kızıma belki de bunları giyemeyecek, özel ayakkabılardan başka bir şey giymeyecek belki diye düşünürdüm, içim sızlardı. Ne ufak bir şey için nasıl canı yanar böyle annelerin. Doğana kadar hiç ayakkabı alamadım kızıma, bakmadım bile hiç doğru dürüst.

Doğuma yaklaşık 8 hafta kala doktorum beni tekrar ayrıntılı ultrasona gönderdi. Bu sefer aynı hastanenin doktoruna gitmeye karar verdim dışarıda muayene olmak yerine. Artık bu minik rahatsızlığı düşünmüyoruz ama yine de aklımızın bir köşesinde ya doktora sorduk ayağı nasıl diye. Bir şey yok, gayet normal görünüyor dedi ve ben o an nasıl sevindiğimi tarif edemiyorum. Her şey yolundaydı Allah’a şükürler olsun. Küçük hanımın duruşuyla ilgiliymiş meğer. Doğum esnasında doktorumun bana ilk söylediği şey “ayaklar normal baktım hemen,rahatlayabiliriz” oldu.

Bu kadar her şeyi bilmek iyi olmayabiliyor belki de işte. Eskiden bırakın detaylı ultrasonu normali bile yoktu. Varsa bile yaygın değildi, sorun oluşmadığı ve gerek duyulmadığı sürece kullanılmıyordu. Birçok şey de bilinmiyordu. Madalyonun bir tarafı çok parlak; her türlü şeyi önceden öğrenebiliyorsun. Müdalahe gereken durumları tespit etme şansı oluyor artık doktorların. Doğum ardından hemen tedaviye başlanabiliyor burada görünen hastalıklar için. Diğer tarafı ise daha farklı. Belki de hiç olmayan bir şey için günlece, haftalarca psikolojin etkilenebiliyor. Hamilelikte moral ne önemli halbuki. Doktorlar böyle durumlarda eğer o an için çözümü olan bir şey değilse şüphe ettikleri şeyi hiç söylemese..Kesinleşene dek anneyle paylaşmayı ertelese daha iyi olmaz mı acaba?

Şimdi sağ mı sol muydu onu bile çok hatırlamadığım bir şey için ne çok ağlamıştım. Geçti gitti Allah’tan.. Kötülükler, hastalıklar gelmesin hiç miniklerimize, uzak dursunlar.

HB