Adenimiz geldi!

19 Martta…38 haftasını bitirdiği gün doktor almamız gerektiğini söyledi. Zaten 40 hafta duracak bir bebek değildi ama sancıların başlaması ve amnio sıvısının azalması üzerine kontrole gittiğim gün hastaneye yatışımı istedi. Hazırlıksız yakalandım yani. Muayene sonrası apar topar eve gelip valizimi aldık ve odaya yerleştik. Saat 3 buçuk gibi beni ameliyathaneye aldılar. Kalabalık bir  ekip hazırlık içindeyken ister istemez heyecan yapıyor insan. Doğum ilkinde olduğu gibi yine çok güzel geçti şükürler olsun ki. Meraklı bekleyiş ve yavrumun ilk sesi..Sonra o yumuşacık tenine ilk dokunuş. Tarifi imkansız. Hemen ameliyat bitsin de yanına gideyim diye sabırsızlanıyor insan. Belki de o yüzden çok uzun geldi devamı.

Odama çıktığımda anestezinin etkisiyle hala titreme halindeydim. Eda’nın da okul çıkışı yaklaşıyordu. Neyse ki o gelene kadar normale döndüm. Adenimi emzirdim ilk kez. Minik kızım çok zorlandı elbette. Ablası hastaneye geldiğinde onu odadan çıkardık ki ablası alıp getirsin yanıma. Çok minik buldu kardeşini Eda kuzum. Sürekli öpmek, dokunmak istedi. İşin kötüsü bir süredir hasta. Fazla ilgisi devam ediyor hala ama normal karşılayıp niye yüzünü öpmemesi gerektiğini anlatmaya çalışıyoruz. Kıskançlıktan gelen davranışları oluyor. Olacağını biliyorduk öncesinde. Alışacaklar inşallah.

Minik kızım sarılık olmasın diye 2 saatte bir emzirmem lazım onu. Ancak bizim cadı 5 dakikada yorulup uyuyakaldığı için sık acıkıyor ve çok da saat hesabı yapmama izin vermiyor. Uykuları da kısa kısa haliyle. Düzene girecek eninde sonunda (deneyimli anne rahatlığı)

Uyurken gülümsüyor bazen, ya da yüzünü buruşturup ağlama hazırlığı yapıyor. Acıktığında ağzını açıp sağda solda meme arıyor. Uyanıkken masum masum küçücük suratıyla bakıyor. Ve ben onun her hallerine ölüp bitiyorum. Minik kızımı gördüğüm andan beri tarifsiz bir şekilde çok seviyorum. Allah Adenimin kaderini güzel yazsın, ona sağlıklı ve mutlu, uzun bir ömür versin. Bizi birbirimizden hiç ayırmasın inşallah.

Uykusuz, yorgun günlere merhaba. Aşk dolu, mis kokulu günlere merhaba.

Hoş geldin Aden’im!

HB

İyi ki doğdun Eda!!

Tam 1 sene önce şu saatlerde yaşadığım hisleri ve şaşkınlığı unutmak imkansız benim için. 1 saatlik anneydim. Şimdi tam 1 senelik. Ama hala acemi, hala öğrenecek çok şeyi olan, her gün kızıyla bir şeyler öğrenen bir anne.

Edanın ilk yaş günüyle ilgili bir yazı yazmıştım. Bu sefer gecikmeli bir doğum hikayesi anlatma niyetindeyim. 1 yıl içinde unuttuklarımı hariç tutarak...

Haziran bu senekinden daha kavurucu olduğu için 35. haftam bitince daha fazla dayanamayıp doğum iznine ayrıldım. Evde serin serin oturmak, kitap okumak, bol bol uyumak, bir daha televizyonla pek ilişki kuramayacağımı biliyormuş gibi bolca televizyon seyretmek, karnımdaki minik mucizenin heyecanını yaşamaktan başka bir işim yoktu. Evimize yeni taşındığımız için misafirlerimiz oluyordu. Akşamları da onlarla vakit geçiriyorduk. Doğuma 10 gün kala eşimin kardeşi Gökhan geldi bize ziyarete. Doğumdan sonra yaşanacak kalabalık ve telaşeye kalmamak için erken gelip bizi görmek istemişti. Döneceği gün benim doktor kontrolüm vardı, 39.haftam bittiğinde..Annemle sıcağın alnında hastaneye gittik. Yine standart hale gelen NST ve ultrasonla kontrol..Ama bu sefer farklı olarak doktorum suyumun azaldığını, ertesi sabah hastaneye yatış yapmam gerektiğini söyledi. Öncesinde hiç doğum tarihi konuşulmadığı için ani oldu bizim için. Gökhan, amcasını görecek illa bu kız diyerek biletini erteletti. Kayınvalidemler hemen ertesi sabah yola çıkacak şekilde planlarını yaptı. Ben de evde son hazırlıklarımı yaptım ve hayrettir ki o kadar heyecanlı olmama rağmen güzel bir uyku çektim. Son deliksiz uykumu J

Ertesi sabah erkenden hastaneye gittik eşimle, saat 7 de oradaydık. Annem çoktan gelmiş bizi bekliyordu. Odama yerleştik hemen. Hala sancım olmadığı için ve ben öncelikle normal doğumu denemek istediğimden suni sancı verilmeye başlandı doktorum muayene ettikten sonra. Suni sancıların dozu git gide arttırılıyordu ama ne bir açılma, ne de doğumu başlatan bir şeyler vardı. Bu arada kayınvalidemler de geldi. Hepimiz beklemedeydik. Benim normal doğum olacak başka türlüsünü istemem gibi bir düşüncem olmadığından en başından beri normal olur inşallah ama sezeryana da karşı değilim. Hangisi iyi olacaksa o olsun diye düşündüm hep. Suni sancıların gidişatı sezaryene doğru götürüyordu süreci. Daha önemlisi doktorum da benimle aynı fikirdeydi. Sonuçta ben gerekli formaları doldurduktan ve anestezi uzmanının yaptığı bilgilendirmelerden sonra öğlen ameliyata alındım. Gayet neşeli bir ekip, doktorumun gayet espirili ve sevecen tavırları, hiç acı vermeyen katater takılma işlemi, benim ameliyat masasına yatırılmam,bacaklarımı hiç hissetmemem, önüme perde çekilmesi, eşimin ameliyathaneye alınması, onun fena olması, anestezi uzmanının ameliyatın her esnasında beni neler yapıldığıyla ilgili bilgilendirmesi, mıncıklanma hissi, bol bol mıncıklanma hissi derkeeeeen ilk defa duyduğum bir ses, ilk defa gördüğüm minicik ama çok minik, pembe bir bebek. Bu hikaye buraya yazılmasa, kimseye anlatılmasa, yıllar geçse bile unutulmayacak bir an işte o an. 9 ay boyunca o konuşuldu, onun için alışverişler yapıldı, o beklendi hep. Ama hiç tahmin edemediğim bir duyguyla geldi benim minik kızım. Bu kadar güzel olduğunu düşünememişim. Bu kadar güzel koktuğunu.. ağlamamak mümkün müydü? Hala gözlerim doluyor hatırladıkça..O an benim hayatımın başkalaştığı andır, hayatımın renklendiği andır, benim tamamlandığım andır. 13:41 14 temmuz 2010 Çarşamba.

Mutlu seneler, uzun bir ömür seni bekliyor olsun küçük mucizem. Seni her şeyden çok seviyorum.

HB