“Kızım eziyetin bana mı?” benim söylemekten vazgeçemediğim, kulağa çirkin gelen bir cümleden başka bir şey değil. Cuma akşamı, anneannesinin ‘yemek yerken problem yaşamıyoruz bu ara aman böyle devam etsin’ duasının ardından Cumartesi günü abartısız hiçbir şey yemeyen bir kız bunu bana söyleten. Gündüz uykularında genel olarak anneannesine çok problem yaşatmayan; haftasonu ise bazen sıfır bazense sadece 1-1,5 saat uyuyan ve annesine özel muamele uygulayan bir kız bunu söyleten.
Haftasonu sinirler gerim gerim gerilirken 1 tas çorbanın yarısını bile içtiğinde dünyayı kurtarmışçasına seviniyorum. İdrak edemiyorum 1 gün aç kalan çocuğa bir şey olmayacağını. Neden haftaiçi böyle davranmazken bana böyle yaptığını sorgulamaktan vazgeçemiyorum. Tam o sırada Bahadırım geliyor yanıma. Mantık, rahatlık kokan tavrıyla her zamanki gibi bana anlatmaya başlıyor:Tatile çıktığımızda hep demiyor musun düzen değişti Eda’nın hareketler de değişti diye..Bu da bir nevi düzen değişikliği Eda için. Haftaiçi hep anneanneyle, ona alışkın. Haftasonu ise kendi evinde olmasına rağmen beş gününü geçirdiği evden başka bir yerde ve böyle yapmasını normal karşılamalıyız. Rahat ol biraz, haftaiçi yine normale döner. Neden canını sıkıyorsun bu kadar...
Çok haklı ama ben bu rahatlığı bir türlü içselleştiremiyorum. Sözde kabul ediyorum ama uygulamaya geçirirken çuvallıyorum.
.jpg) |
| en kısası yarım saat süren yemek seanslarımızdan bir tanesi |
Akşam Eda’nın oyun grubuyla buluşuyoruz. Çocuklar çok güzel oynuyor, değişik oyuncaklar önlerinde, kalabalıkta güzel vakit geçiriyorlar. 5 çocuk birlikte oynayamasa da artık ikili zaman geçirmeler başlıyor ufak ufak. Derken yemek saati geliyor ve çocuklar mutfağa alınıyor anneleri tarafından. Çoğu iştahsız; kafa çevirmeler, ağızda tutmalar, 2 kaşık yemek yememek için direnmeler çoğunda var. İşte o zaman rahatlıyorum biraz. Sanki başka bir çocuğun aynı şekilde davranması bizimkini normalize ediyor. Tuhaf ama annelik böyle sanırım. Bir başkası da seninle aynı durumdaysa, çocuğun asla kabul edemediğin davranışı biraz kabul edilebilir seviyeye çıkıyor. Çocuk okula giderken notlarını başka çocuklarla kıyaslayan anneleri eleştirir dururum. Bu yaptığım acaba bu kıyaslama hallerinin habercisi mi? Bundan daha masum olduğunu düşünüyorum. Sadece “yalnız değilim” hissinin verdiği rahatlık olmalı.
HB
5 yorum:
Allah kolaylık versin canım. İçini rahat tut. Bence diğer anneler de öyledir. Diğer çocuklar da Eda gibi değişikliklerden hoşnutsuzdur. İnsan yetişkinken bile başka yere gidince değişiyor huyu suyu, yerini yadırgıyor vs.
Buarada fotosuna bayıldım Eda'nın :))) maşallah...
annesi seni çok özlüyor ve sana naz yapıyor olmasın:)
Cidden can sıkıcı ama,kendimden biliyorum...
Gülincim; çok haklısın. Aynen Bahadır da böyle söyleren beni rahatlatmaya çalışıyor. Ama işte o anda sabırlar öyle alt seviyelerde ki mantık falan kalmıyor. Büyüdükçe düzelecek inşallah bunlar da.
Çok teşekkür ederiz, en kısa zamanda tanıştırıcam sizi ;)
Yaruze; muhtemelen öyle. Özlediği için daha çok zaman geçirmek ve daha az uyumak istiyor. Nazın da bu kadarı ama.. :)
bence çok haklılar.. ben bu yaşımda annemi çok özlesem bende naz yaparım :) gerçi son 11 aydır hergün görüşüyoruz.. bizde de aynı problemler oluyor bazen.. anneannesinin elinden yediği yemeği ben yedirmeye çalışırkn yemek yerine kucağıma gelmek istiyor mesela..diyorum ki özlemm açlıktan daha kuvvetli sanırım :S
:)) naz yapmak hakları tabii ama o kadar yaptığın yemek çöp olunca moralin bozuluyor. aç aç gezmesin istiyorsun vs vs..
Yorum Gönder