Beyoğlu'nun En Güzel Abisi

Bir süredir elime kitap alamamaktan muzdarip durumdaydım. Hamileliğin getirdiği erken uyuma alışkanlığı bir yana yanlış kitap seçimleriydi belki de buna sebep. Bu halimi kıracak tek bir şey olabilirdi; bir Ahmet Ümit kitabı. Elimden bırakamama garantili. Şansıma kitaplıkla okunmamış bir kitabı vardı, son romanı. Yanılmamışım, bir çırpıda okundu bitti.

Roman alışık olduğumuz üzere bir cinayetle başlıyor ve suçlunun bulunması ile sona eriyor. Ancak diğer Ahmet Ümit kitaplarından farklı olarak öldürülen zat için pek üzülme duygusu belirmedi içimde. Tam tersi katil için daha çok içim buruldu. İpucu olarak algılamayın, kitabın ilerleyen sayfalarında şüpheliler hakkında görüşleriniz değişebilir.

Başkomiser Nevzat’ı her zaman Ahmet Ümit’in kendisi olarak canlandırırım gözümde. Zaten twitter hesabında kullandığı isim de bu kendisinin. Ancak romanın içinde bir de kendisine atıfta bulunduğu polisiye yazarı çıkınca bu sefer ne yapacağımı şaşırdım. Özellikle ikisinin karşılaştığı sahnelerde iki aynı insan konuşuyor gibi canlandı hep. Zeynep ve Ali’yi hala çok merak ediyorum. Acaba Başkomiserimin zihninde nasıl görünüyorlar…

“Biliyor musunuz Avrupa’da en çok alışveriş merkezi inşa edilen şehir burası. Peki çocuklarımızın nefes alabileceği kaç parkımız kaldı? Kaç yeni müze açıldı? Kaç yeni kültür merkezi? Bu, sadece bina yapımı değil Nevzat Bey, bir yaşam biçimi dayatması.”

Roman içinde çok bolca Gezi Direnişinden söz ediliyor. Polis Sami’nin geçtiği her sayfada Gezi’deki polisler gözümün önüne geldi. Fofo yengenin 6-7 Eylül olaylarından bahsettiği bölüm de çok etkileyiciydi. Karakterler arasında en çok Çilem ve Kader benim hafızama kazındı. Ve tabi tiner koklayan sokak çocukları Keto, Pirana ve Memo.

Beyoğlu’nun En Güzel Abisi’ni sevdim. Yine de favori Ahmet Ümit kitabım değişmedi, hala Patasana. Yeni kitabını merakla beklediğim yazarlardan olma özelliğini ise hala sürdürüyor.

HB