Açlık kavramı yetişkinler ile çocuklar için aynı şey değil. Biz açlığımıza dayanamazken çocuklar açlığının farkında bile olmayabiliyor. Anne acıktım diyerek annesine anlık mutluluklar yaşatan çocuklar da yok değil ama o kadar azınlıktalar ki bahsi bile edilmiyor bu alkışlanası grubun.
Çocuklar yemek değil oyun peşinde. Anneler de bunun bilincinde olduğu için yemek yemeyen çocuğa oyun bulma ve oyunla yemeği harmanlama derdinde. Çünkü aç çocuk mutsuz anne yaratmakta. Açken sen, sen değilsin reklamı boşa yapılmamış; fakat çocuk açken de gayet kendisi olabilmekte aslında. Aynı enerjiyle koltuğa tırmanma, hoplama, her türlü afacanlığı yapma yeteneğine sahip. Biz yemek yemek için yaşarken onlar belki de yeme aktivitesini bir zaman kaybı olarak görüyor. Çok da tın, anneden iyi mi bilecek. Anne onun iyiliğini herkesten çok isteyen en birinci varlıkken çocuğun ne düşündüğü ne kadar önemli olabilir? Yemicem, doydum gibi kelimeler ne kadar etki edebilir bir anneye?
Hele ki bir Türk annesiyseniz, tatilde havuz başında, hatta ve hatta havuzun içinde yemek yedirme potansiyeline bile sahipsiniz demektir. Çocuğun peşinden kaşıkla koşan ve muhtemelen yabancı turistlerin şaşkın bakışlarını bile o anda farkedemeyen bir anne olabilirsiniz. Hedefe kitlenmişsinizdir çünkü ve tek bir kaşık daha yedirmek sizin yüzünüzde güller açtırırken tabağı bitirtmek adeta büyük bir savaş kazanma coşkusu yaratabilir üzerinizde.
Kendimi düşünürsem, o boyutta değilim ve Eda’nın her öğününde mama sandalyesinde yemek yedirmeye gayret ettim küçüklüğünden beri. Ama oyun-yemek ilişkisini ben de kurdum çoğu zaman. Çünkü kolay yiyen bir çocuk değil. İtiraf edeyim, yazlıkta havuz başında benim de yemek yedirmişliğim var. Üstümüzde mayoların olmaması ve yemek amacıyla havuza inişimiz durumu kurtarır mı bilmem. Özellikle kalabalıkta, yemek işini iyice zorlaştırdığı için tatillerimizde yemek yeme uykudan sonraki en büyük problem oluyor. Birkaç öğünü geçiştirince de artık yesin de nasıl yerse yesin noktasına geliyorum ister istemez.
Eda’ya bakan annecim de şu günlerde o noktada. Çünkü ağzının içi ateşin ve enfeksiyonun etkisiyle çok kötü, diş etleri kızarık, aftlar rahatsız ediyor. E bir yandan da boğazı yemekle arasını iyice soğutmuş durumda. Mama sandalyesine bile oturmak istemiyormuş. Annem de mutfakta musluğu açarak, ya da leğene su doldurarak “sulu”oyunlar eşliğinde yedirmeye çalışıyormuş. Dün mutfakta uğraşmış, yememiş. İçeride önüne değişik oyuncaklar getirmiş, yememiş. Sonra aşağı kata dayımlara indirmiş, yine yememiş. En sonunda Eda isyanını açık yüreklilikle ve tane tane dile getirmiş: “Nereye götürürsen götür yemicem işte anane!”
Eda’nın oyun-yemek ilişkisini kestiği gündür. Tarihe geçsin :)
HB
4 yorum:
ay kıyamam ya canı gerçekten yemek istemiyor demek ki.. bazen bize de olmuyor mu.. bence ısrar etmemek lazım. hüma'nın da diş çıkarma veya hastalık dönemlerinde 5-6 gün hiç bir şey yemediği oldu.. kendine gelince yiyor sonra..
artı bence çocukların yemekle kurduğu ilişki bizimkinden daha iyi, sadece gerçekten acıktıklarında ve ancak yetecek kadar yiyorlar, keşke biz de öyle yapabilsek. o nedenle saygı duyuyorum ve kendi haline bırakıyorum. ( bu arada hüma'nın genelde yemek konusunda zor bir çocuk olmadığını itiraf etmem lazım, acıkınca anne poğaçaa beer diye açlığını ifade ediyor en azından) :)
bu arada geçmiş olsun Eda'ya..
yemiycem diyen bir çocuğu olan ve ısrarla yedirebilmek için taklalar atmak zorunda kalan bir anne olarak diyorum ki belki de olaya iyi yanından bakmalıyız. çok kilolu bir bebeklik-çocukluktan sonra ileride kilo problemi olan ergen-yetişkinlere dönüşmeyecekleri için "anne küçükken niye bu kadar çok yedirdin bana" diye sitem etmezler :)
Mine; maşallah Hüma'ya. Yemek yiyen çocuklara çok özeniyorum ama bir yandan da dediğin doğru. Çok ısrar etmemek lazım. Zaten ben kilo alsın diye uğraşmadım hiçbir zaman, karnı tok olsun yeter benim için.
Burcu haklısın bence de canım. İleride tombiş olup stres yapacaklarına böyle fit olsunlar daha iyi :) Belli olmaz tabi şimdiden ama umarım kilo problemi yaşamazlar hiçbir zaman.
Yorum Gönder