1’e 1 kala

Pamuk kızımın mumları üflemesine 1 ay kaldı. İlk yaş günü çocuk açısından en anlamsızı, anne açısından da en heyecanlısı..Daha aylar öncesinden sardı beni heyecanı. 1 yaş çok önemli sanki. O günden sonra bir sürü şey değişecek gibi. Sanki yürümeye başlayacak hemen. Tabii ki olmayacak bu muhtemelen ama öyle hissediyor işte insan. Sonra artık yiyecek yasaklarımız kalkacak. Tuz,bal,yumurta, her şey serbest olacak dokunmadığı sürece. Belki bizim yemeklerimizden yemeye başlayacak. Pek umutlu olmasam da, 1 yaşından sonra uykuları düzene girer söylemleri doğrulanacak belki kimbilir.

Geçen sene bu zamanlar ayrılmıştım doğum iznine. Bu senenin aksine dayanılmaz sıcaklarla baş edemeyip 35.haftam bitince evde dinlenmeye geçmiştim. Bu hafta itibarıyla süt izinlerimi de tüketmiş bulunuyorum. Kızımla geçirdiğim süreler git gide azalıyor ne yazık ki. Kadınlara sağlanmayan imkanlar için her seferinde daha çok kızıyorum.

11.ay Eda numaralarını unutmadan not edeyim.

-Keyfi tutarsa baba,mama,Eda,aydede diyor. Esasında benzetmeye çalışıyor.

-Emeklemeye başladı ama yere bırakır bırakmaz harekete geçmiyor. Yine keyfi tutarsa yani.

-Beni ne kadar seviyorsun diye sorunca kollarını yukarıya kaldırıyor.

-Bisiklete binmek şu ara en büyük zevki.

-Kendinden küçük bebekler görünce onlara sarılıyor.

-5.dişine kavuşmuş durumda, yoldaki 6.yı bekliyor.

Gelelim 11 aylık Eda’nın annesine..

Geçen 11 aya rağmen akıllanmadığı pek çok şey var. Mesela hala kızının bir robot olmadığını, her gün aynı saatte uyumayıp,aynı ölçüde yemek yiyemeyeceğini idrak edemedi tam anlamıyla. Düzen mi rutin mi bunun gibi bir şey tutturdu, dilinden düşürse aklından atamıyor. Hala çok alıngan. Öfke kontrolünde eskiye göre başarılı. Bunlar bir yanda dursun kızını, sevgilisini, ailesini, hayatı çok seviyor. Mutlu olduğu için, sevdikleri yanında, sağlığı yerinde olduğu için çok şükrediyor.

HB