İkinci gün ağlayarak kalan kızım bugün bırakılacağını bildiği için okula gitmek dahi istemedi. Bir şekilde ikna edip okula sokunca da kucağımdan inmedi ve ağlamaya başladı. Öğretmenleri neler neler denediler avutmak için ama yok “anne beni bırakma” diyor başka şey söylemiyor.
Sınıfa çıkmak istemiyorum. Top havuzuna gitmek istemiyorum. Havuza bakmak istemiyorum. Hiçbir şeyle kandıramadık. Bugün panoya asmak üzere aile fotoğrafımızı istemişler. Onu süsleyip asacağız hep birlikte diyorlar yok. Yüzünü boyayacağız bugün renkli renkli diyorlar ona da hayır. En sonunda yine ağlarken bırakıp çıkmak zorunda kaldım. 10 dakika sonra öğretmen aradı, susmuş. Korkuyorum demiş birkaç kez, ben yanından ayrılmayacağım dedi. Bunu söyleyen sınıf öğretmeni değil, okulun iletişim koordinatörü. O biraz güven verdi sanırım Eda’ya, “sen de benim yanımda dur” ama diyormuş.
Genel problemi anladım ben. Büyükannenin baktığı çocuklar okula zor alışıyor. Büyükanne onun ihtiyaçlarını karşılarken bir yandan sevgisini sunduğu için ondan vazgeçmek istemiyorlar. Oysa bakıcıyla büyümüş olsa biraz daha kolay olabilirdi. Çünkü tanımadığı x kişisine alıştığı gibi tanımadığı öğretmenine de alışabilirdi.
Çocuğun karakteri, yaşı her şey etken tabi ama bence en önemlisi bu.
Okula gelip oturmuş bekleyen çocuklar da var. Mesela bir tanesi bugün açmış yaptığı şeyi gösteriyor öğretmene, bunu tokalarımla yaptım diye anlatıyor meraklı meraklı. Sonra karnım çok acıktı, kahvaltı yapalım diyor. Benim kızım da o seviyeye gelecek mi sabırla bekliyorum.
Yarın daha da zor olacak muhtemelen. Alışma haftasında pek istediğimiz gibi gitmedi işler. Üstelik ben Eda’dan böyle yapmasını hiç beklemiyordum. Ağlamaz kesin ama ağlayanlardan etkilenebilir diyordum herkese. Tam tersi ağlamayanları etkiler durumda şu an. Aslında ben bırakıp gittikten biraz sonra sakinleşiyor ama o halde bırakmak aklımın onda kalmasına sebep oluyor. Arkadaşlarımdan duyduğum kadarıyla bu süreci 1 ay boyunca yaşayan çocuklar var. Umarım o kadar sürmez ve mutlu bir şekilde sınıfına çıkarken görürüm kızımı.
HB
7 yorum:
Zor bir süreç Allah kolaylık versin
Alışıyorlar ama bizleri yıprattıktan sonra:)
Bizde efeyle benzer durumlar yaşamıştık yaklaşık 10 gün sürmüştü bizimde annaanne bakmıştı görüşünüze katılıyorum ama kararlı ve sabırlı olduğu vakit alışıyorlar.Ben okulu ağlarken bıraktıktan sonra arıyordum sizden 5 dakika sonra sustu diyorlardı.
Ben alışmyacakmı diye sorduğumda eğer sizden sonra hergün ve gün içinde sürekli ağlasa o zaman alışamayacağını henüz hazır olmadığını belirtiyoruz dedi.Kalbinizi ferah tutun sabırlı ve kararlı olsun alışır bence.
ahh kuzuuum kıyamam ona :( senböyle dedikçe benim de korkum her gecen gün artıyor. resmen okul stresine giriyorum pazartesi yaklaştıkça :)
sadecenaciye; ben 3 günde yıprandım vallahi, sonra da anneler neden çabuk yaşlanıyor diyorlar.
hayat paylaştıkça; beni de tek rahatlatan o. ben gittikten sonra bir daha ağlamıyoruş. birkaç kez beni sormuş bugün de ama ağlama yok çok şükür. Kararlı olmak çok önemli. İçimdekileri ona yatsıtmamak zor, sabır diliyorum ben de kendime.
Burcu; pazartesi sendromu diye buna denir :) bende de var şimdiden çünkü pazartesi ilk tam günümüz olacak. İnşallah Dafnecim çok severek gider.
evet anneanne/babaanne tarafından bakılan çocuklar hakkındaki yoruma 100 point!
biliyorsun evdeyim, tüm gün kızımlayım. şuanda bana acaip bağlı bir dönemde.
bu hafta iki kez hastaneye gitmem gerekti ve onu götürmeyip teyzesinde bıraktım ilk defa.
ilk bıraktığım gün ilk yarım saat çok ağlamış sonra kuzeni gelince susmuş
ikinci bıraktığım gün hiç ağlamamış hatta teyzesine "bak Yasemin ben
ağlamıyorum, çünkü abla oldum" demiş. ve cidden hiç arıza yapmamış :)
sanırım buna kabullenilmiş çaresizlik deniliyor.
Eda için biraz zor geçecek galiba ama bence alışacak en kısa zamanda
umarım yani inşallah :)
Yorum Gönder