Benim canım dedem eskiden aşçılık yapmış Türkiye’ye göç etmeden önce. Hala da kalabalık bir misafir grubu davetliyse anneme yemeğe, çorbayı çoğu zaman babasına yaptırır. Çok da nefis yapar. Ama biz dedemi mutfakta çok görmeyiz. Mutfak değil mangal başıdır dedeme en çok yakışan.
Piknikçi bir aile sayılmayız. En son piknik yaptığımda Eda henüz doğmamıştı ve Mustafa babamlar Muğla’dan geldiğinde canımız çektiği için mangal yakalım demiştik Atatürk Kent Ormanına gidip. Mevsim kıştı, hatta kar yağıyordu bizim etler pişerken. Sabah erkenden piknik alanına gidip, acıkınca mangalı yakıp bir yandan da çimlere yayılmışlığımız uzun süredir olmadı. Bizim için mangal denince akla o tip bir gün değil, annemlerin teras ve dedem gelir. En güzel mangalı o yapar ve o kadar aç insan beklerken o sabırla etlerinin başında durur. Açları doyurur, kendisi de işinin başındayken atıştırır ne yiyecekse. Dedem birtanedir, Allah ona sağlık ve uzun ömür versin.
Not: Bu ne biçim yazı karakteri demeyin, mangal yazısına özel olarak yazı karakterini de ‘mangal’ yaptım. Ufak ayrıntılar benim için önemli.
HB
0 yorum:
Yorum Gönder