Son Düzlük

Doğum iznine ayrılınca sanki blog yazmak da işimmiş de işgörmezlik raporu yüzünden ona da ara vermişim gibi oldu. O kadar az oturuyorum ki. Doktorum beni öyle bir moda soktu ki bırakın ayakta kalmayı oturduğum zamanlar bile sınırlı. Öyle olunca bilgisayar başına da geçemiyorum tabi.

Doğuma tahmini 2 hafta kaldı. Bebeğin başı o kadar aşağıda ki anca 2 hafta kalır yorumunda bulundu doktorum. Yine de temennimiz kalabildiği kadar anne karnında durması. İlk doğum sezaryendi. SSVD yaygınlaştı ancak ben normal doğuma ihtimal vermiyorum. Bebeğin duruşu çok müsait olmasına rağmen ben buna hiç hazır değilim. Kilo alımı fazla, 20 kilo aldım toplamda. Buna sebep olan hareketsizlik de normal doğumu zorlaştıran bir faktör. Ayrıca hamileliğimin çok başında başlayan bacak, kasık ağrıları yüzünden adım atarken bile zorlanıyorum.

Evde hayat nasıl geçiyor? Bahadır önce Eda’yı okula, sonra beni anneme bırakıyor. Onunla hazırlıklar yapıyoruz zaman zaman. Hastane odası ve sonrasında gelecek olan misafirlerimiz için bu hazırlıklar. Geçen hafta İkea’ya ve bebeğin ihtiyaçları için alışverişe gitmiştik. İkea’da gezerken yakında koltuk var mı bir soluklanayım diye bakmaktan düzgünce gezemedim bile.

Doktorum 36.haftayı devirdiğim için sık sık kontrole çağırıyor. Kontrol günlerinde Eda’yı okula ben bırakıyorum ve şu günlerde araba kullanmak da beni zorlamaya başladığı için başka bir çözüm mü bulsam diye düşünüyorum.

3.trimester tespitleri

-Uyku daha bebek gelmeden beni unut sen artık mesajları veriyor. Gece bir taraftan diğer tarafa dönmek ne zor! Sırt üstü yatmak ise imkansız. Üzerinize 20 kilo ağırlık koysalar nasıl nefes alırdınız? Ben o durumdayım şu an.

-Yere bir şey mi düşürdüysen yandın! Ki eskiden olmadığı kadar çok yapıyorum bunu ve eğilip almak kabus gibi. Yukarı uzanmak da zor tabi. Her şey benim boyumda olsa keşke.

-Yollarımız ne kadar berbat! Her yer yama, her yer çukur. Zıp zıp seyahat etmek zorunda kalıyorsunuz.

-Hastane gibi belli başlı yerlere tıpkı engelli otoparkı gibi hamile otoparkı yapmaları gerekiyor. Hastaneye gittiğimde arabayı öyle uzağa park etmek zorunda kalıyorum ki NST’ye girdiğimde nefes nefese oluyorum. Normalde hamileler için yürüyüş iyidir tabi bu yüzden kimse düşünmemiş olabilir ama her gebelik bir değil. Hele son aylarda uzun yürüyüşler hepsi için zor olmalı.

-2.çocuk geldiğinde ev halkını zor günler beklediğinin farkındayım. Ancak ev halkı dışındaki insanlar bu süreci sinir bozan sorularıyla daha da zorlaştırıyor. Şimdiden anladım bunu. Bu soruları soranlara karşı kalp kırmamayı umuyorum.

“Kıskanacak mısın kardeşini?”

“Sen kendini sevdirmezsen ben de kardeşini severim.”

“Sen artık ablasın, yakışıyor mu sana”

“Kardeşine bakıyor musun?”

Bakalım nasıl baş edeceğiz tüm bunlarla. Benden haberler böyle.  Miniğimizin sağlıkla aramıza katılması şu ara en büyük dileğimiz. Hamileliğin hep zor yanlarını anlattım ama her kadın aynı olmadığı gibi her hamilelik de aynı değil. Diğer yandan belki de son kez bu mucizeyi yaşıyorum ve onun her kıpırtısıyla kalbimde şimdiden kocaman sevgisini hissedebiliyorum. Mis yüzünü görmek de nasip olsun.

HB