Fotoğraflarla Hamilelik Günlüğü-6

21. hafta

Minik kız artık sesleri duyabiliyormuş. Kızlarımın ikisine aynı anda kitap okuyorum yani. Eda karnımdayken İtalyanca kursuna gidiyordum ve herkes dalga geçiyordu “bu kız önce İtalyanca konuşur söyliyim” diye. Komik ama Eda gerçekten de İtalyanca birkaç kelime öğrendi bile ve çok çabuk öğrendi. Alakalı değildir muhtemelen, bütün 4 yaş çocukları dile yatkın zaten ama 8 ay boyunca İtalyanca kursuna gitti işte benimle birlikte. Küçük kızım sesleri duymaya başladığına göre ona müzik filan dinletmeli değil mi? Ama ben kulaklıktan dinliyorum ofisteyken, öyle olmaz mı :p

Detaylı ultrason kontrolümüzü de başarıyla tamamladık çok şükür. Kadıköy Acıbadem’de Perinatolog olarak çalışan Prof.Dr.Melih Atahan Güven üç haftada bir Çarşamba günleri burada olacakmış. Bu nedenle doktorumla da görüşerek randevumu kendisinden aldım. Minik kızımızın sağlığı yerinde, binlerce kez şükrediyorum. Muayene esnasındaki duruşu çok komikti, ayakları tam başına kadar yukarı çekmiş öyle yatıyor. O kadar çikolata gofret yedim ama uykudan uyandıramadık. Oysa gitmeden önce kıpır kıpırdı. Tam bitmek üzereyken elini kaldırıp parmakları açarak el salladı. Eda’ya ablasına el salladı olarak anlattık elbette, CD’den izlerken çok hoşuna gitti onun da.

PS: Fotoğrafta ne kadar kötü çıkmışım öyle. Tek pozda kalmış, alternatifi olmadığı için seçim hakkım yoktu.

22. hafta

Adımsayar uygulamasını yükledim telefonuma. Günlük 4500 adım filan atıyorum. Normalde 10.000 adım atılması gerekiyormuş her gün. Bu adımlar da tempolu yürüyüşe ait değil. Gün içinde yemekhaneye, otoparka yürüyüşler. Ekstra yürümediğimden 4000 adım attıysam o gün olağan bir gün yaşadım demektir. Geçen Cuma İstanbul’da toplantıya gittim. Öğle arası Zorlu’ya gidip biraz dolaşma, sonra da yemek yeme niyetindeydim. Git-gel yarım saat yürüyüş demek bu. Sonrasında da feribota dönerken Yenikapı metrosundan gemiye yürüdük. Toplamda 9000 adım atmışım. Adımsayar da şaşırdı, rekor kırdığımı gözüme sokmak için bir sürü bildirim gönderdi. Bu rekorun bana hediyesi koskoca bir yorgunluktu tabi. Aynı akşamın gecesi okuldan çok yakın arkadaşlarım Ankara’dan gelecekti. Onları beklerken koltukta sızmamak için direndim. Yorucu kapattım haftayı. O yüzden bu haftanın fotoğrafı pijamalı ev halim olsun, evrene mesaj…

23. hafta

Kıyafet benim için dert olmaya başladı. Kendime kıyafet bulamıyor değilim. Hatta eski kazaklarımın tamamını giyiyorum. Beli lastikli eteklerimi de. Ama sorun şu ki giydiğim hiçbir şey yakışmıyor. Görüntü başarısız. Evet kendimden baya eminim, doğum sonrası veririm diye ümitliyim bu kiloları ama daha da nereden baksanız 5 ay var bunun için. Etrafımda ince ince bayanlar var. Pek özeniyorum onlara bazen. Herkes aynı anda hamile olsa ne şahane olurdu.

Haftasonu arkadaşımızı evlendirdik. Onun nikahında bir arkadaşımızın annesi bebeğin cinsiyetini sordu. Kız olduğunu duyunca da “ne güzel, iki kız çok iyi anlaşırlar” dedi. Böyle pozitif yorumlara bayılıyorum. Olsun, hadi yaa yine mi kız gibi tepkilerden sonra hele…(Fotoğrafı buraya gitmeden önce çektik.)

HB