Söyleyerek Değil Yaparak

Çocuklara bir şeyi 1000 kere anlatmak yerine anlatmaya çalıştığımız şeyi 1 kere kendimiz yapsak daha kolay öğrenecekler. Bu fikre dün daha çok inandım. Yaşadığımız örnek şu:

Eda bugünlerde telefonla konuşurken (babası yurtdışında seyahatte olduğu için sık sık onunla konuşuyor) telefonu alıp yürümeye başlıyor ve başka bir odaya gidip konuşuyor. Muhtemelen bizden gördü. İçeride çok gürültü olduğu zamanlar gidip mutfakta konuşuyorum telefonla. Hangi ara kaptı ve uyguluyor? Tut ki “Eda kesinlikle içeride telefonla konuşmamalısın, mutlaka sessiz bir ortamda telefonla konuşulmalıdır” diye anlatsam, kısaca yap desem yapmaz.

O yüzden çocuğa bir şey öğretirken onu kendimiz yaparak örnek olsak her şey daha kolay olacak. En azından çevreden çok etkilenmediği okul öncesi dönemde etkili bir yöntem olacaktır.

-Hamburger yerken çocuğa hamburgerin sağlıksız olduğunu söylemek ne kadar anlamlı?

-Kola içerken? Annem kola içmeyi çok sever. Her gün olsa içer, o kadar. Eda’ya da çocukların içmemesi gerektiğini söylemiş heralde, geçenlerde masada şişe duruyordu. Tadını da merak ediyor kesin, “çocuklar kola içmez di mi” diye sordu. Ben de “yooo büyükler de içmemeli aslında herkes için zararlı” dedim ve o andan sonra kendim de içmedim tabi. Yoksa bu ne perhiz bu ne lahana turşusu durumu oluşacaktı. Çocuğun da kafasında soru işaretleri…

-Sebze yemeklerine burun kıvırırken çocuğa sebzelerin yararından bahsetmek ne kadar etkili? Bu konuda kendime özeleştirilerim var. Bu kadar yemek seçerken aslında sofradaki yemeği sevmediğimi çaktırmamam çok zor oluyor. Mesela sabah yumurta götürecektim işte kahvaltı ederken yemek için. Yumurtanın beyazını yiyemem ve sadece sarı kısmını koyarken Eda’ya çok kötü yakalandım. “Sen beyazını yemiyor musun anne” dedi. Aslında beyaz bir yalan ama neticeyi değiştirmiyor, kıvırarak “hayır seviyorum aslında ama iş yerine kokmasın diye sadece o kısmını koyuyorum” dedim.

Hep beslenmeden gittim ama her türlü davranış için de geçerli. En basiti bağırmanın kötü olduğunu anlatıp ona bağırmak. Bazen artık sabrım taştığında sesim yükseliyor Eda’ya. Sonradan pişman eden cinsten. Sonra aynısını Eda’da görüyorum. Sözün özü çok çabuk kapıyorlar ve genelde de bu kapışlar bizden oluyor. Nasıl çocuklar yetiştirmek istiyorsak kendimiz tam da öyle olmalıyız.

HB