Yunanistan’da Yeme-İçme

Yeme-içme konusunda Yunanlıları takdir ettim. Türk mutfağının üstüne tanımam, o ayrı ama onlar da hiç fena değil. Özellikle fiyat-kalite karşılaştırması yaparsak gayet başarılılar. Selanik’te geçirdiğimiz günün akşamında otele de çok yakın olan bir yerdeydik. Hani Nevizade’ye benziyor demiştim, orası. Onlar o bölgeye Bit Pazarı adını vermişler. Yanyana birkaç restorant, dışarıda kurulu masalar ve canlı Yunan müziği eşliğinde yemek. Aslında Selanik’te nerede yemek yesek diye hiç düşünmemize gerek kalmadı. İyi ki Selanikli bir arkadaşım var. Onun sayesinde bu seyahat çok kolay geçti. Ama ne yazık ki kendisi orada olmadığından bize taa Londra’dan destek vererek yardımcı oldu. Michael’in önerisiyle Ouzou Melathron’da yemek yemeye karar verdik. İyi ki de öyle yapmışız. Yemekler harikaydı, özellikle de lakardi. Aslında ana yemek değil de meze yemeyi tercih ettik. Everything little little into the middle dedik kısaca. Hepsinden de çok memnun kaldık. Mekandaki garsonlar da çok samimi ve güleryüzlüydü. Yunanistan ve diğer Avrupa ülkelerinde en çok sevdiğim şey restorant ya da cafelerdeki garsonların seni sıkboğaz etmemeleri. Bizde nasıldır? Garson gelir, on kere bir arzunuz var mı diye sorar. Her siparişi aynı anda hızlı hızlı getirir. Bir an önce ye de kalk hadi havası yaratır. Tabii bizde insanların zamanı çok kısıtlı, her şeye acelemiz var.

İçki olarak erkekler Yunanluların meşhur rakısı ouzo içtiler. Ben beyaz şaraptan pek farklı olmayan “retsina” içtim, çam reçinesi içerdiği için tadında ağaç kokusu vardı hafif. Gerçekten. Tüm bu yeme-içmenin ardından da kişi başı 15 euro ödedik. Selanik’e gidiyorsan ye yiyebildiğin kadar.

Bu arada öncesinde oturduğumuz cafeden bahsetmeyi unuttum. Herkes denize karşı oturmuş, cafelerde yer bulmak o kadar zor ki. Bir grup masadan kalktığı anda hemen yerlerine geçiyoruz. Yunanistan’da frappe meşhur diye duymuştum. Fakat daha önce mola verdiğimiz yerlerdne birinde denediğimde tadını hiç beğenmedim. Bu benim soğuk kahve sevmememden kaynaklanıyor olabilir. Frape yerine milkshake içiyorum o yüzden. Tadı gayet güzel.

Sondan başa gittim madem bir de otelin kahvaltısından bahsedeyim. Peynir, reçel, yağ, bal, kek, zeytin, salam (ki bu bizim işimize yaramıyor), domates, salatalık, yumurta, hatta yumurtalı ekmek bile var. Eeee daha ne olsun.

Yunanistan pasta, tatlı gibi şeyler için tam bir cennet. Pastane camlarına yapışmanız çok mümkün.

Yemek maceramız ertesi gün Kavala’da devam ediyor. Önce Mahmed Ali Paşa’nın evine yakın bir cafe var (İbrik Cafe) Biraz tepede kaldığı için manzarası çok güzel. Bu manzarada Türk kahvesi çok güzel giderdi diyoruz. Neyse ki Yunan kahvesi de lezzet olarak bizimkini aratmıyor. Hatta neredeyse daha güzel diyeceğim.

Yola çıkmadan önce karnımızı doyurmak üzere sahilde bulunan restorantlardan birine oturuyoruz. Dolma, midye, yahni ve resimde gördüğünüz tüm yemekleri silip süpürüyoruz. Bu kadar yemek için ödediğimiz para yine bir öncekine benzer şekilde az, kişi başı 12 euro.

O kadar Yunanistan’a gittin iki kelime öğrenmedin mi Yunanca diye soranlar varsa işte size cevabım:

Efharisto: teşekkürler

Kalimera: günaydın

Kalinihta: iyi geceler

Poli: şehir (Konstantinopoli Kostantin’in şehri örneğin. Bu arada Kavala’ya girdiğimizde Konstantinopoli 640 km diye bir tabela gördük. İstanbul Yunanlılar için hala Konstantinopoli bildiğiniz gibi)

Endaksi: tamam

Nero: su

Bunları biliyorsam gerisi kolay zaten.

(Yemekle ilişkisi ne demeyin, dil bilmenin en önemli amacı karnını doyurabilmektir)

HB