Anne Yapar Baba Bozar

Bu ara hep sağlık problemlerinden gitmişim. Çok şükür geçti gitti sorun yaratan kısımları. Konuyu hemen değiştiriyorum. Sağlık olsun, gerisi mühim değil ama yine de konuşmaya değer.

El kadar çocuktan korkacağımı hiç düşünmezdim. Hele bunun kendi çocuğum olacağı hiçten gelmezdi aklıma. Korkum şu ki istediği şeyler konusunda çok ısrarcı. Kısaca tutturdu mu yaptırana kadar bırakmıyor. Bazen bir şey yaparken ardından gelecek cümleyi tahmin ediyor ve söylerse yandık diye endişe ediyorum.

Şimdiki çocuklara mana buluyoruz ya, şımarıklar, her dediklerini yaptırıyorlar diye. Yine akıllara bu geliyor. Sadece senin çocuğun mu, hepsi aynı bunların diyorsunuz belki.

Bizde şu tip şeyler yaşanıyor:

Eda hanım son günlerde Tinkerbell’e sarmış durumda. Bir bölümü 1 saat falan sürüyor sanırım. Gayet ilgiliyle izlediği çizgi film bitip final müziği çalmaya başladığı anda “baştan aç” diye tutturmaya başlıyor. Bu durumda ne yaparsınız?

a.Bu kadarının yeterli olduğunu, başka zaman tekrar açacağınızı söylersiniz. Güzel bir dille nedenini anlatırsınız.

b.Çoğu zaman a seçeneği işe yaramaz ve dikkatini başka yöne çekip oyun oynamayı falan önerirsiniz.

c.Çizgi filmi tekrar açarsınız.

Eda süt istiyor, içip bitirdikten sonra “bi daha” diye ısrar etmeye başlıyor. Günlük süt limiti dolduğundan vermek istemezseniz ne yaparsınız?

a.Yeterince süt içtiğini, fazlasının zararlı olduğunu, karnının ağrıyacağını söylersiniz.

b.Gidip paşa paşa süt getirirsiniz.

Gece yatağa yatınca “ben kalkmak istiyorum, uyumayacağım, hadi kalkalım” diye yaratıcı bir teklifte bulunur. Ne yaparsınız?

a.Hadi sana masal anlatayım, sırtına masaj yapayım, saçını okşayayım gibi bu fikri def edici şeyler söylersiniz.

b.Uykun gelmedi mi, iyi madem birazdan yatarız diyerek kaldırırsınız.

Örnekler çoğaltılabilir, seçenekler de öyle. Ama bu seçenekler tek bir kişi için asla değişmez: Baba kişisi. Son şıklar hep baba tutumuna işaret eder. Nettir çünkü; anne kural koyucu, baba kural bozucudur.

Çocuk; hayırdan anlamıyor diye kızılması gereken en son kişidir. Anlatmayan bizlerdedir kabahat. Her istediğini, doğru/yanlış bakmaksızın gönlü olsun, ağlaması dinsin diye yaptıkça bu istekler çığ gibi büyür ve bir noktadan sonra geri dönülemez olur. Şımarık doğulmaz, şımarık olunur.

Anne “hayır” dediğinde çocuk “baba” diye ağlıyorsa orda bir yanlış vardır. Bizde bu sıkça oluyor. Babasının yapacağını biliyor çünkü ve sıkıştığı anda babasını çağırıyor. Anne ile baba aynı tavrı takınmalı oysa ki. Bu konuda işbirliğimiz eksik biraz Bahadırla. Uyarılarım sürüyor, umarım sonuçlarını tez zamanda alabilirim.

HB