Nostalji: Geçmişe Özlem

Salça, tarhana, turşu işleri

Markette hepsi istemediğin kadar, çeşit çeşit duruyor raflarda. Evde uğraşan çok da insan kalmadı. Ev yapımı salçanın ya da tarhananın yerini tutan bir şey olabilir mi? İmkansız. Vakitsizlik, üşengeçlik bizi bununla idare etmeye sevk ediyor. Bir de annelerimizin yaptığı kavanozları taşıyoruz eve. Bizim çocuklarımız yapabilecek mi bakalım bunu. Ben de fazla tembelim yahu. Ne reçel, ne turşu, ne salça, hiçbirini yapamıyorum. Bu sene domates kurutarak başlayayım işe dedim ama mevsimini geçirmişim, yine olmadı.

Üzeri dantel örtülü ev telefonları

Bırakın danteli, örtüyü, ev telefonları bile yavaş yavaş tarih oluyor. Sadece internet için kullanıyor çoğu aile ev telefonunu. Artık ona da gerek olmadığı noktada, cep telefonunun üstünlüğüyle kablolu ev telefonlarını alt eden telsizler de aynı hüzünlü sonu yaşıyor. Çocuklarımız için 0212 ile 0232,... ile başlayan sabit hatlar pek de anlam ifade etmeyecek. Oysa biz sarı telefon rehberini kullanan bir nesiliz. Ev telefonlarıyla arkadaşlarımızı, akrabalarımızı aramış bir nesiliz. Belki de o dönemler hayatımızdaki önemi büyük olan telefonu o yüzden kolay kolay evden çıkaramıyoruz. İnterneti bahane edip sabit telefonu kapattırmayanların asıl gerekçesi bu olmalı. Tüm akrabaların telefon rehberinde bu numara kayıtlıdır ne olsa.

Gazete ve bulmacaları

Gazetelerin internet sayfaları baskı halleriyle aynı. Yıllar yıllar önce, bizim ofise bilgisayarlar yeni girdiğinde; burada çalışan bir bey almış bir gün gazeteyi önüne, açmış gazetenin internet sayfasını da...Birebir karşılaştırmış, bakalım aynı mı yazanlar diye :) Emin olmuş neyse ki. Yalnız aynı adam internet kullanımını paralı sandığından, yani internette kaldığın süre kadar maaşımdan para kesilecek düşüncesiyle hızlı hızlı bakarmış. Okur hemen anında kapatırmış. Yaa işte bu komiklikler yaşanmış vakti zamanında. Bizimkiler daha doğduğunda internetle tanışıyor, facebookları oluyor ilk günden. Bu süreçte biz anne babalar da internete kaptırdık ya kendimizi, eve gazete girmez oldu. Hepimiz zaten bilgisayarlarımızdan okuyoruz tüm haberleri, o da olmadı akıllı telefonlarımızdan. Bir de bulmaca mevzusu var. Dedeciğim hala hastalık derecesinde bulmaca çözer, maşallah. Mustafa babam öyle, düzenli her gün gazetesini alır, bulmacalarını çözer. O gün çözmediyse, saklar başka gün çözmek üzere. Bazen annem hepsini doldurmuş diye bozulur, laf atar tatlı tatlı. Bizi çocuklarımız böyle görebilecekler mi dersiniz?

Kaset ve teyp

Müzik çalar değil, bildiğin tek kasetli, cd çalarsız teypler. Bizim çocukluğumuz için önemi ne kadar büyük bu cihazın. Her yeni çıkan kaset merakla alınır, defalarca buradan dinlenir. Sonra sıkılınca üstüne radyoda çalan parçalar kaydedilir. Büyük bir konsantrasyon ile radyoda şarkı anons edilir edilmez “record” tuşuna basılır ve arada kanal reklamı yapılmasın diye dua edilir. Muazzez Ersoy, İbrahim Tatlıses kasetlerinin kaderidir hep bu. Üzerine kimbilir hangi yabancı parça gelmiştir. Tarkan, Kenan Doğulu albümleri ise korunurdu sapasağlam. Aldığım ilk kaset Burak Kut’unkiydi, ilkokuldaydım ben. Parasını bile hatırlıyorum :) Artık yüzüne bile bakmadığım onlarca kaset evde sadece yer kapladığı için en sonunda atıldı gitti. Çocuklarımızın ne kasete ihtiyacı var ne de istediği şarkı radyoda çıksın diye beklemeye. Şanslı veletler...

El işi, dantel, her türlü örgü

Bunların ne olduğunu bilecekler mi bakalım. Gerçi her anne benim gibi beceriksiz ve ilgisiz değil bu işler için. Hala şapka, yelek, kazak ya da masa örtüsü örenler olduğunu biliyorum. Ben olsa olsa atkı örebilirim herhalde, o da dümdüz bir şey olduğu için. Artık hepsini mağazalarda bulabiliyoruz. Ben bile annemin ördüğü kazakların kaçını giyiyorum? Ama Allah için Eda’ya ördüğü yelekler kışın o kadar iyi gelmişti ki. Hatırlar mısınız biz çocukken annelerimiz veya ninelerimiz kola şişesine geçirirdi ipini, her gittiği yere taşıdığı bir örgü poşeti olurdu. Bu manzara bizim için dahi nostalji oldu gitti.

Mum ışığında sohbetler

Eskiden bizim mahallede elektrikler çok kesilirdi. Karanlıkta kalınca off poff yapıp lanetler okumak yerine hemen hazırda bekleyen mumu yakar sohbet etmeye başlardık. Fıkralar anlatılırdı, gülerdik. Hatta elektrik gelip televizyon açılınca güzelim muhabbet sona erdiği için kötü bile olurdu. Şimdi elektrik gitse telefonlarımıza sarılırız muhtemelen ilk iş.

Sobanın üstünden gelen kokular

Kestane kışın vazgeçilmeziydi. Sonra soba borusuna asılan çamaşırların yaydığı mis gibi kokular. Sobanın o sıcaklığıyla al al olan yanaklar. Uyumaya odamıza gidince buz gibi bizi bekleyen yorganı sobadan kalan vücut sıcaklığı ile ısıtmaya çalışmamız...Şimdi banyolar bile sıcak, ama aynı sıcaklık mı?

HB