Keçeyle Tanışma

O kadar alışmışız ki hazır olanı tüketmeye. Başkaları yapsın, ben kullanayım. Ben de böyle alıştım. Tüketmek adeta bir istek haline geldi. Mesela alışverişe çıkıyorum, gördüğüm bir şeyi beğenip alıyorum. Sadece onu alma eylemi beni mutlu eden. Öyle olmasa etiketiyle haftalarca giyilmeden dolapta beklemezdi. Utanılası ve şımarıkça.

Ufakken yani zamanımın çok olduğu okul yıllarında kendim bir şeyler yapmayı severdim. Mesela düz ve basit şeyler de olsa örgü örmeyi, boncuk dizmeyi vs. Ama artık bu zamansızlıkta en sevdiğim şeyi, kitap okumanın kendisini rafa kaldırmışken bu tür şeylerle uğraşamıyordum. Tek yaptığım ara sıra Pinterest’e girip insanların DIY projelerine bakmaktı.

Minecim keçe kursuna gitmeyi teklif edene kadar…Geçen haftasonu Elif Şahin (EsTasarım) evinde 3 saatlik bir kurs verdi bize. Çok eğlenceliydi ve nasıl geçtiğini anlamadık sürenin. Temel birkaç teknik öğrendikten sonra evde denemelere başladık her ikimiz de. Ev, aldığım keçeler ve malzemelerle Pazar yerine dönse de bana bir nevi terapi geliyor bunlarla uğraşmak. Tabii genelde Eda uyuduktan sonra yaptığım için uykusuz kalmama neden oluyor ama yine de şikayetçi değilim. Yaptığım şeyler çok acemi işi tabi, buna rağmen beğenip kendisi için de isteyenler oldu. Böyle beğenenler çıktıkça da pek mutlu oluyorum. Bir şeyler üretmenin en güzel yanı da bu olmalı zaten.